Μαραθώνιος Αθήνας | 10 χιλιόμετρα. Μην είμαστε και πλεονέκτες.
Καλησπέρα friend. Έτρεξα τα 10 χιλιόμετρα του Μαραθωνίου, και έζησα για να σου πω την εμπειρία μου.
Ως αρχάριος, δεν είμαι εδώ για να σου δώσω κάποιο πρόγραμμα προετοιμασίας ή κάποια ειδική διατροφή.
Αν χρειάζεσαι τέτοιου τύπου συμβουλές, προτείνω να στείλεις μήνυμα στον Χρήστο Αλεξόπουλο, που είναι και γερόλυκος μπασκετμπολίστας, και μια ζωή αθλείται.
Θα σου πω για την εμπειρία μου, ως ένας από τους πολλούς, τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους, κι όχι τους πρωταθλητές που καταθέτουν ψυχή και σώμα στο ταρτάν, σπάζοντας κάθε φορά τα ρεκόρ και ξεπερνώντας τους εαυτούς τους.
Γενικά, μπορεί να μπαινοβγαίνω στα γυμναστήρια πάνω από μια δεκαετία, αλλά δεν ήμουν ποτέ ο τύπος του cardio, που θα έκανε μισή ώρα διάδρομο πριν και άλλη τόση μετά την προπόνηση αλλά έχω γράψει αρκετά χιλιόμετρα με το ποδήλατο μου, και αυτό βοηθάει.
Έτρεχα κατά καιρούς, αλλά όχι πάνω από 7-8 χιλιόμετρα τη φορά, κι αυτό 5-6 φορές το χρόνο. Μέχρι που ήρθε το λόκνταουν, και έκλεισαν τα γυμναστήρια.
Εκεί λίγο λίγο, όπως όλοι οι Αθηναίοι που για κάποιο μαγικό λόγο άρχισαν να τρέχουν, πήρα τα πάνω μου, με αποτέλεσμα να αρχίσω με 1-2 φορές την εβδομάδα, ενώ στη συνέχεια 2-3, και με 10-15 χιλιόμετρα ανά προπόνηση.
Και μετά; Μετά πέρασαν οι μήνες και άνοιξε η εστίαση. Κι έτσι, έκανα 2-3 φορές το μήνα τσίπουρα και παϊδάκια, άρα η προπόνηση έπεσε σταδιακά στο μηδέν.
Και κυλούσαν οι μήνες ευχάριστα και με πολλά λιπαρά, και έρχεται ο Σεπτέμβριος και μου στέλνει μήνυμα η κυρία Σόνια μας:
«Θες να τρέξεις Μαραθώνιο και να γράψεις για την εμπειρία σου;».
Εννοείται πως δέχτηκα και αποφάσισα να αρχίσω εντατικά τις προπονήσεις, να φτάσω τις καλές μέρες μου, και να τις ξεπεράσω.
Αλίμονο! Οι εβδομάδες κυλούσαν, η μέρα κοντοζύγωνε, και να μη στα πολυλογώ, πρόλαβα και πήγα για τρέξιμο ίσαμε τρεις φορές, με χρόνους εφάμιλλους της χελώνας, που νίκησε το λαγό στο γνωστό μύθο του παππού Αισώπου.
Σάββατο 13/11/2021
Λάβετε θέσεις!
Οι αθλητές, εμείς, όλοι πάνω στα αυτοκόλλητα που σηματοδοτούσαν τις αποστάσεις που έπρεπε να τηρούμε. Βέβαια, πριν τα αυτοκόλλητα, ήμασταν ένα τσούρμο, και για να λέμε και την αλήθεια, πολλά παιδάκια είχαν ξεχάσει τις μασκούλες τους, αλλά δεν θα κάνω το Χλαπάτσα. Δε θα σας δείξω εγώ. Δε θα δείτε τι θα πάθετε.
Έτοιμοι;
Με έπιασε ένα κάποιο άγχος. Δηλαδή, τι ήρθα να κάνω εγώ τώρα εδώ; Θα τα βγάλω τα 10 χιλιόμετρα; Μήπως να μην τρέξω;
BANG!
Ξεκινήσαμε όλοι, άλλοι πιο γρήγορα, άλλοι πιο χαλαρά. Στο πρώτο χιλιόμετρο είχαμε ήδη αρχίσει να βρίσκουμε το ρυθμό μας, και μετά το δεύτερο χιλιόμετρο, αριστερά και δεξιά ήμαστε πλέον πάνω κάτω τα ίδια άτομα. Επίσης, να σου πω την αλήθεια, δε θυμάμαι αν ειπώθηκε κάτι σε «λάβετε θέσεις», «έτοιμοι» κλπ, αλλά υπάρχει και η ποιητική αδεία.
Η κινητήριος δύναμη
Βγήκαμε σιγά σιγά στην Βασιλίσσης Σοφίας, περάσαμε τον καλογυαλισμένο Δρομέα του Βαρώτσου, (ναι, μετά από πόσα χρόνια, αποφάσισαν να τον πλύνουν-ΣΟΚ!) και φτάσαμε στο Μέγαρο Μουσικής, όπου και ήταν η «Ζώνη Τροφοδοσίας και Ανακύκλωσης» των εθελοντών.
Οι εθελοντές, σε μια διοργάνωση όπως είναι ο Μαραθώνιος, αλλά και σε οποιαδήποτε άλλη, είναι η κινητήριος δύναμη τους.
Όπως και στο welovemarathon.gr και στο welovetheater.gr, έτσι και στον Μαραθώνιο, είναι πάντα χαμογελαστοί και ενθαρρυντικοί, έτοιμοι να δώσουν όσο χρόνο τους μένει ή και που δεν τους μένει καν μέσα στη μέρα, για να βοηθήσουν στην ομαλή διεξαγωγή του γεγονότος. Το ίδιο και οι εθελοντές ποδηλάτες, που ανά πάσα ώρα και στιγμή, βρίσκονταν πλάι στους δρομείς, πλάι μας, για οποιαδήποτε ανάγκη. Φυσικά, δε μπορώ να μην αναφέρω τις ομάδες εμψύχωσης, που στα ορισμένα από του διοργανωτές σημεία, ήταν εκεί ζητωκραυγάζοντας και ενθαρρύνοντάς μας, να πάμε ένα βήμα παραπέρα. Κάπου τράβηξα κι ένα βιντεάκι ενώ έτρεχα, που και να το ανεβάσω, δε θα καταλάβεις και πολλά, οπότε κάνε πως δε στο είπα.
The Authentic Marathon
Η οργάνωση, όπως και κάθε άλλη χρονιά (χαχα τι λέω, πρώτη φορά έτρεξα) έτσι και φέτος, μου φάνηκε μια χαρά. Θέλω να πω, δεν κάνω πρωταθλητισμό, ούτε έχω λάβει μέρος σε ανάλογα αθλητικά γεγονότα, οπότε μου φάνηκε σούπερ. Οι δρόμοι καθαροί και με τη σωστή σήμανση, μπουκαλάκια δεν είχε πεταμένα πουθενά-και γι’ αυτό να πω και ένα μεγάλο μπράβο σε όλους τους αθλητές, γιατί δεν είδα κανέναν να πετάει το νερό του στην μέση του δρόμου, αλλά προτίμησαν να χάσουν 1-2 δευτερόλεπτα και να κινηθούν προς τις άκρες για να τα απορρίψουν εκεί. Επίσης, σχετικά με τους διοργανωτές, να πω πως η επιλογή της λαδοπρασινοχακιπετρόλ μπλούζας (τρέμε γνωστή κυριά των περσικών χαλιών), ήταν εξαιρετική. Μου φώτιζε τα μάτια!
Κρίμα που δεν τη φόρεσα. Δεν τη φόρεσα, γιατί το welovemarathon.gr έτρεχε με το δικό του βαθύ μπλέ t-shirt από 100% ανακυκλωμένο πλαστικό, σε σχεδιασμό της Μάρας Μανωλάκη, και χορηγία του Zakcret.gr του Νο1 καταστήματος αθλητικών ειδών στην Ελλάδα. Επίσης, χρειάζομαι καινούρια running shoes (44 φοράω σε γνωστή μάρκα τριών ριγών), οπότε αξίζει να αναφέρω πως στα Zakcret Πικερμίου, θα βρεις ό,τι χρειάζεσαι για το αγαπημένο σου σπορ. Από το skateboard και τις ρακέτες στην παραλία, μέχρι το σκι και το τρίαθλο, η τετάστια ποικιλία σε αθλητικά προϊόντα, σε συνδυασμό με την τεχνογνωσία του προσωπικού, θα σε ενθουσιάσει και θα σε αφήσει πλήρως ικανοποιημένο.
Περάσαμε τα μισά του δρόμου
Η ευγενική κυρία του Health app στο κινητό, μου ψιθύρισε στο αυτί: “Six kilometers completed”. Ήξερα ότι από στιγμή σε στιγμή, η Playlist, από ήρεμη και χαλαρή, θα μου
ανέβαζε το ρυθμό. Και ναι, ξεκινάει το Brave Heart, από το Digimon Adventure.Αν δε με πιάνεις, ίσως το ακόλουθο gif αναμοχλεύσει λίγο τη μνήμη σου.
Τι περίμενες; Eye of the tiger; Ξαφνικά η ενέργεια που ένιωθα πως έχανα, επανήλθε και με κατέκλυσε. Τι όμορφο συναίσθημα. Είχαμε ήδη πάρει το δρόμο της επιστροφής, και η κατηφόρα μαζί με τη μουσική μου έδωσε άλλη δύναμη. Τι ωραία αίσθηση! Αν είχα μακριά μαλλιά, ή τουλάχιστον μαλλιά, θα ανέμιζαν τόσο ωραία καθώς ανέπτυσσα ταχύτητα.
Δεν κατάλαβα πότε φτάσαμε ξανά στο Δρομέα, και ήξερα πως στα επόμενα δευτερόλεπτα, θα άκουγα το χαρακτηριστικό “Almost there! You can do it!”, που λέει η κυρία του app, όταν φτάνεις στο τελευταίο 10% του στόχου. Και ναι! Έστριψα δεξιά στην Ηρώδου Αττικού. Τελική ευθεία και μέγιστη κατηφόρα. Τι γόνατα και πράσσειν άλογα μου λες τώρα. Φουλ γκάζια και από αύριο δεκανίκια.
Και διασχίζω τη Βασιλέως Κωνσταντίνου, και φτάνω στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Τι απόκοσμο συναίσθημα είναι αυτό; Τα φώτα. Ο κόσμος που ζητωκραυγάζει χωρίς να ξέρει ποιος είμαι και χωρίς να μάθει και ποτέ. Είναι η στιγμή που νιώθεις μοναδικός. Ήρωας. Σου θυμίζει πως πέτυχες κάτι που δε μπορούν να το πετύχουν όλοι.
Και μειώνεις ταχύτητα. Απολαμβάνεις τη στιγμή σου. Και είσαι έτοιμος να σταματήσεις και να ζητωκραυγάσεις με το κοινό. Και μετά αντιλαμβάνεσαι πως σου μένουν άλλα 150 μέτρα, και τσαντίζεσαι με τον εαυτό σου που ελάττωσε ταχύτητα.
Αλλά τερματίζεις. Τερματίζεις και δε σε νοιάζει τίποτα. Χαίρεσαι απλά που το πέτυχες, και νιώθεις περήφανος. Και παίρνεις και το μετάλλιο σου. Και το χυμό και το ισοτονικό και τη μπανανούλα σου (να είναι καλά οι χορηγοί).
Και κάπου εκεί, στο πλήθος, είναι ο άνθρωπός σου, που σε περιμένει για να σε αγκαλιάσει και να σε κάνει να ξαναζήσεις τα συναισθήματα που έζησες πριν λίγα λεπτά.. Και είναι εκεί για να στα αναζωπυρώνει κάθε μέρα.
Ο Μαραθώνιος 5,10,20,40 χλμ, είναι εμπειρία ζωής
Μακάρι τα πόδια μου να βοηθάνε να το κάνω κάθε χρόνο. Για την ώρα, πονάνε τα άτιμα και σου γράφω από τον καναπέ.
Αν έτρεξες κι εσύ, μπορείς να μου στείλεις τις εμπειρίες σου. Αν όχι, σε περιμένω του χρόνου, να γιορτάσουμε μαζί στη μεγάλη γιορτή αθλητισμού!
Comments