Ψάχνοντας τον κρυμμένο καταρράκτη της Ραπεντώσας! | Μαραθώνια Μονοπάτια

Ρεματιά της Ραπεντώσας, ένας μικρός Παράδεισος!

Ήταν Άνοιξη του 2018, όταν για πρώτη φορά με τους Φίλους του Αρχαιολογικού Μουσείου Μαραθώνα επισκέφτηκα τον καταρράκτη της ρεματιάς της Ραπεντώσας. Είχα ακούσει από φίλους τόσες υπέροχες ιστορίες γι’ αυτόν, που αναρωτιόμουν αν είναι υπαρκτός ή φανταστικός.

Είναι δυνατόν να υπάρχει ένας καταρράκτης δίπλα μας και να μην έχει γίνει γνωστός σε όλους;

Ήταν υπαρκτός, είναι υπαρκτός και βρίσκεται σε ένα απόκρυφο, παρθένο σημείο της φύσης, σε μια σχισμάδα της Πεντέλης!

Από τότε η επίσκεψη στον καταρράκτη είναι πάντα μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Κάθε φορά η διαδρομή περιέχει διαφορετικές δυνατές εικόνες, που αποτυπώνονται έντονα στην μνήμη. Κάθε εποχή και διαφορετικό τοπίο, κάθε χρόνος και αλλαγές, η φύση δεν μένει ποτέ στατική, συνεχώς αλλάζει.

Βόλτα στο βουνό χωρίς τους τετράποδους φίλους μας, δεν είναι βόλτα!

Αγαπημένο σημείο εκκίνησης της διαδρομής το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου Βρανά, στο βορειοανατολικό άκρο του Αγριλικιού, εκεί που η χαράδρα και το φαράγγι της Ραπεντώσας γίνονται ένα με την πεδιάδα του Μαραθώνα.

Το εκκλησάκι και το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου

Αφήνουμε τα οχήματά μας στο χώρο στάθμευσης της μονής (38.12268111934171, 23.942264420559283), σε υψόμετρο 65m και ακολουθούμε το χωματόδρομο πλάι στην πέτρινη μάντρα της. Περνάμε κάτω από το Μεταβυζαντινό εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου κι αρχίζουμε να ανηφορίζουμε τον παλιό δασικό δρόμο με τα δεκάδες νεροφαγώματα.

Ο δρόμος αυτός που διανοίχτηκε την δεκαετία του 1990 για την κατασκευή των τριών μικρών ανασχετικών φραγμάτων, ψηλά στην χαράδρα της Ραπεντώσας, έχει πλέον παραδοθεί στην αγκαλιά της φύσης. Θυμάρια, θρούμπια, λαδανιές, ρείκια, σπάρτα, πευκάκια και δεκάδες άλλα φυτά, φύονται πάνω στη χάραξή του, μετατρέποντας τον από δρόμο, σε ένα καταπράσινο μονοπάτι.

Ο παλιός δασικός δρόμος κλείνει σιγά σιγά από τη βλάστηση και γίνεται μονοπάτι.

Όσο ανεβαίνουμε το φαράγγι της ρεματιάς της Ραπεντώσας, ξεδιπλώνεται αριστερά μας. Η κοίτη του γεμάτη με λειασμένες από το νερό λευκές μαρμαρόπετρες, οι πλαγιές του κατάφυτες, στολισμένες με γκρίζα βράχια. Λίγο χαμηλότερα από το δρόμο μας, φαίνονται τα υπολείμματα του παλιού υδραγωγείου, που υδροδοτούσε τον οικισμό του Βρανά.

Η βλάστηση καλύπτει τις πλαγιές του φαραγγιού της Ραπεντώσας, κάνοντας παρέα στα γκρίζα βράχια.

Κάποτε το νερό της ρεματιάς πλημύριζε την πεδιάδα του Μαραθώνα και έκανε αδύνατη την είσοδο προς αυτήν, από την περιοχή της σημερινής Νέας Μάκρης. Το Σκόρπιο Ποτάμι, όπως ονόμαζαν οι ντόπιοι, το τελευταίο κομμάτι της ρεματιάς, μην έχοντας έξοδο προς την θάλασσα δημιουργούσε το Μικρό Έλος.

Φαράγγι Ραπεντώσας, σμιλεμένο από το χρόνο και το νερό της ρεματιάς!

Έχουμε περπατήσει ήδη 1.750 m, όταν το μονοπάτι στενεύει μετά το πέρασμα ενός ρυακιού. Συνεχίζουμε την ανηφορική μας πορεία, βλέποντας αριστερά μας τα μικρά ανασχετικά φράγματα και στο βάθος το μεγάλο φράγμα της Ραπεντώσας.

Ένα από τα μικρά ανασχετικά φράγματα, που κατασκευάστηκαν την δεκαετία του 1990!

Το υψομετρικό κολονάκι με το κόκκινο βελάκι και την επιγραφή «Βρανάς», μας προετοιμάζει για το τέλος του μονοπατιού. Στα 2.400 m της διαδρομής έχουμε φτάσει στον χωματόδρομο που θα μας οδηγήσει στο πίσω μέρος του φράγματος και την κοίτη της ρεματιάς.

Θέα από το φράγμα της Ραπεντώσας. Η Πεντέλη αναγεννάται.

Στρίβουμε αριστερά και κατηφορίζουμε. Σε 100 m, πλάι στη στοίβα με το αμμοχάλικο ξεκινά δεξιά μας ένα μικρό κατηφορικό μονοπάτι που θα μας οδηγήσει μετά από 100 m στην όχθη της ρεματιάς. Από εδώ και πέρα και για 1.140 m, θα κινηθούμε πλάι στα αέναα τρεχούμενα νερά της ρεματιάς της Ραπεντώσας, ως τον καταρράκτη.

Περνώντας μέσα από τα νερά με τον τετράποδο φίλο μου!

Το νερό κυλά αέναα στη ρεματιά της Ραπεντώσας!

Το μονοπάτι καλοσχηματισμένο πότε μας πηγαίνει δεξιά και πότε αριστερά της κοίτης. Πότε ανηφορίζει και πότε κατηφορίζει. Σε κάποια σημεία του αναγκαστικά κινείσαι πάνω στα βράχια. Σε κάποια σημεία περνάς πάνω, κάτω ή δίπλα από πεσμένους κορμούς πεύκων, που ο χιονιάς τα έριξε κάτω, τελειώνοντας τη ζωή τους.

Μικρός καταρράκτης και μια μικρή πισίνα, στη Ρεματιά της Ραπεντώσας.

Ότι απέμεινε από την παλαιά καμάρα που γεφύρωνε τη ρεματιά!

Ο ήχος του νερού, που κυλά διάφανο και γάργαρο δημιουργώντας καταρρακτάκια και μικρές βάθρες, μας συνοδεύει με τη μελωδία του. Κάπου κάπου το τραγούδι από τα κοτσύφια τον συντροφεύει.

Γάργαρα νερά, δρασκελίζουν τα βράχια και δημιουργούν μικρές βάθρες.

Στα 3.200 m της διαδρομής σκαρφαλώνουμε στον βράχο, που μας κλείνει το μονοπάτι, από την δεξιά πλευρά του, πατώντας λίγο στο νερό και κάνοντας σκαλοπάτι το μέρος που φύονται οι πικροδάφνες. Είναι το σημείο που χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή γιατί τα βράχια γλιστράνε.

Το νερό γλιστράει απαλά πάνω στα βράχια!

Μετά από 300 m συναντάμε τον χωματόδρομο που έρχεται από τη Σταμάτα και την πεδιάδα του Μαραθώνα και καταλήγει στη Λεωφόρο Διονύσου είτε μέσω του Γερμανικού Νεκροταφείου, είτε μέσω του οικισμού της Ραπεντώσας, είτε μέσω της κοιλάδας της Ντάρδιζας.

Περνάμε απέναντι κι αριστερά, χωνόμαστε μέσα στις πικροδάφνες και τα πλατάνια κι ακολουθούμε το ίχνος του μονοπατιού που θα μας οδηγήσει σε 240 m στον καλά κρυμμένο καταρράκτη.

Ανάμεσα στα πλατάνια και τις πικροδάφνες, περνάει το μονοπάτι για τον καταρράκτη!

Τα πηγαία νερά πέφτουν από ύψος περίπου 20 m γλύφοντας τον βράχο, δημιουργώντας μια μικρή λιμνούλα μπροστά του. Οι φωτογραφικές μηχανές παίρνουν μπροστά, ποιος δεν θέλει να φωτογραφηθεί μαζί του; Οι πιο έμπειροι ανεβαίνουν στο «θρόνο», το μικρό πλάτωμα του ψηλού βράχου που στέκει απέναντι από τον καταρράκτη, για να βγάλουν καλύτερες φωτογραφίες.

Ο θρόνος στον βράχο απέναντι από τον καταρράκτη!

Οι πιο τολμηροί, ανεβαίνουν από το απότομο μονοπάτι στο πάνω μέρος του καταρράκτη.

Το νερό πέφτει από ύψος περίπου 20 μέτρων δημιουργώντας μια μικρή λιμνούλα!

Ξεκουραζόμαστε, κολατσίζουμε, βγάζουμε ομαδικές φωτογραφίες και ξεκινάμε τον δρόμο της επιστροφής. Ο κρυμμένος καταρράκτης, δεν είναι πια κρυφός για κανέναν από την παρέα μας.

Καλά κρυμμένος ο καταρράκτης, σε προκαλεί να τον ανακαλύψεις!

Φτάνοντας στον χωματόδρομο, συνεχίζουμε αριστερά. Στη διασταύρωση που συναντάμε στα 540 m στρίβουμε δεξιά κι ανηφορίζουμε στο χωματόδρομο που τραβερσάρει την πλαγιά της Σκάρπας (Αφορισμός). Περπατάμε ανάμεσα σ’ ένα πανέμορφο φυσικά αναγεννημένο δάσος, με πεύκα, πουρνάρια, κουμαριές, γλυστροκουμαριές και αρωματικά φυτά.

Θυμάρια, θρούμπια, θάμνοι και μικρά δένδρα, συμβιώνουν με τις πέτρες στο δρόμο προς την πεδιάδα!

Έχουμε περπατήσει ήδη 6.130 m όταν φτάνουμε στο υψηλότερο σημείο της διαδρομής μας, στα 277 m. Από εδώ μπορούμε να δούμε τον κάμπο και τον όρμο του Μαραθώνα, το Εθνικό Πάρκο του Σχινιά και μεγάλο μέρος της Εύβοιας και του νότιου Ευβοϊκού κόλπου.

Η θέα από ψηλά στη Σκάρπα. Η ματιά σου φτάνει ως τις ακτές της Εύβοιας.

Κατηφορίζουμε τον καλά συντηρημένο από τον ΣΠΑΠ (Σύνδεσμος Δήμων για την Προστασία και Ανάπλαση του Πεντελικού) χωματόδρομο, για άλλα 820 m ως το σημείο που οι πέτρες παίρνουν την θέση του χώματος. Ο άλλοτε δασικός δρόμος από εδώ και ως την οδό Αγίου Γεωργίου είναι αδιάβατος για κάθε τετράτροχο όχημα.

Κατηφορίζοντας για την πεδιάδα του Μαραθώνα.

Κατεβαίνουμε με προσοχή τον φιδωτό δρόμο ως τα πρώτα σπίτια του Βρανά. Εκεί πάντα μας καλωσορίζει με το γάβγισμά του ένας σκύλος φύλακας, που αναρωτιέται από που ξεφυτρώσαμε. Φτάνοντας στον ασφάλτινο δρόμο στρίβουμε δεξιά προς το μοναστήρι.

Έχουμε διανύσει σχεδόν 8,5 km, μέσα σε 3,5 ώρες, όταν φτάνουμε στο τέλος της διαδρομής. Άλλη μια εξόρμηση των Μαραθώνιων Μονοπατιών έφτασε στο τέλος της!

Ακολουθείστε τα βήματά μας!

Για τα Μαραθώνια Μονοπάτια και το We Love Marathon

Περικλής Θ. Βυλτανιώτης

Συνοδός Βουνού

Την Κυριακή 11 Φεβρουαρίου 2024, θα πραγματοποιηθεί παραποτάμια πεζοπορία στην Ραπεντώσα