Η Γειτονιά μου. Ο Βαγγέλης Γερμανός μας ξεναγεί στη Νέα Μάκρη!

10 χρόνια κοντά στη θάλασσα, με τον Τόλη τον γάτο αμολητό, μακριά από τα το τσιμέντο και την κλεισούρα της πόλης

"Η Χρυσούλα, το ταίρι μου, είναι απ' τη Ραφήνα. Διάλεξα, λοιπόν, να πάω εγώ κοντά της, κάτι που με ανακούφισε πολύ. Είχα μπουχτίσει το τσιμέντο, την Αθήνα, τους βιαστικούς ανθρώπους, τα κλάξον..."

Μένω στη Νέα Μάκρη, σ' έναν σχετικά ήσυχο δρόμο. Τα σπίτια έχουνε κήπο και τζάκι. Λίγο μετά, προς τα πάνω, αρχίζει ένα δάσος με ελιές και πεύκα. Πολλές γάτες, μικρές και μεγάλες, ομορφαίνουν τη γειτονιά μου. Ο κόσμος είναι διακριτικός, γενικά. Καμιά φορά, στα γλέντια, βάζουνε δυνατά τη μουσική ως αργά. Απ' τη σοφίτα βλέπω έναν καταπράσινο λόφο, θάλασσα και ουρανό, καθώς τα σπίτια είναι χαμηλά.  

Όσα σπίτια –και είναι αρκετά– δεν «ασεβούν» προς το περιβάλλον και δεν «βιάζουν» το μάτι, έχουν αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον. Όσο λιγότερη ανθρώπινη παρέμβαση στη φύση, τόσο καλύτερα.  

Μένω εδώ καμιά δεκαριά χρόνια. Πριν, έμενα άλλα τόσα στη Ραφήνα, αλλά αποφασίσαμε με το κορίτσι μου να πάμε ακόμα πιο μακριά, οι δυο μας και ο Τόλης, ο μαύρος μας ο γάτος, ο πάνθηρας. Ο Τόλης είναι σπιτόγατος στη Μάκρη, αλλά αμολητός όταν πάμε Άνδρο. Εκεί, ξεσαλώνει. Όλη νύχτα σουλατσάρει στα χωράφια, κυλιέται στα χόρτα και κυνηγάει ποντικάκια, φίδια...  

Η Χρυσούλα, το ταίρι μου, είναι απ' τη Ραφήνα. Είναι country girl. Aποφεύγει την κλεισούρα της πόλης. Διάλεξα, λοιπόν, να πάω εγώ κοντά της, κάτι που με ανακούφισε πολύ. Είχα μπουχτίσει το τσιμέντο, την Αθήνα, τους βιαστικούς ανθρώπους, τα κλάξον...  

Οι βόλτες μου είναι πάντα δίπλα στη θάλασσα. Για να καθαρίσει τελείως το μυαλό μου, πέφτω μέσα. Μεταξύ μας, ο βασικός λόγος επιλογής της γειτονιάς όπου μένω είναι η θάλασσα. Εκεί, στο λιμανάκι, με τις ψαράδικες βάρκες και τα σκάφη αναψυχής, θα πήγαινα και κάποιον που δεν έχει ξανάρθει, για να καταλάβει αμέσως την περιοχή.  

"Το μεγάλο μυστικό της γειτονιάς μου είναι: συμβιώνουμε, χωρίς να ενοχλεί ο ένας τον άλλον. Ή, τουλάχιστον, έτσι θέλω να πιστεύω. Τώρα, παραμέσα δεν ξέρω. Εξάλλου, τα μυστικά παύουν να υπάρχουν εάν αποκαλυφθούν" .

Αγαπημένο μου σημείο για έξοδο είναι τα μπαράκια της παραλίας. Εκεί πίνω καφέ και τζιν τόνικ με τους φίλους μου, τον Βελούδο, τον Στάθη, τον Λάμπρο... Για ψώνια πάω στον Γαλαξία. Λαχανικά αγοράζω από το «Ό,τι γης φύει», αλλά μας φέρνει και ο Χρήστος, ένας φίλος, καλλιεργητής-μανάβης, χωρίς φάρμακα.  

Κάθε χρόνο, στο πανηγύρι της Αγια-Μαρίνας, βολτάρω στα κιόσκια με τη Χρυσούλα και τη φίλη μου τη Σοφία (με τους γονείς της παρέα, είναι κοριτσάκι). Διασκεδάζουμε πολύ, η Σοφία διαλέγοντας το παιχνίδι της κι εγώ βλέποντάς τη χαρά ν' αστράφτει στο πρόσωπό της. Είναι κάποιοι άνθρωποι που νομίζουν πως έχουν δικαίωμα να πετάνε στον δρόμο έναν ηλικιωμένο σκύλο, αφήνοντάς τον στο έλεος του Θεού. Δεν σκέφτονται ότι προκαλούν τη μοίρα τους. Όταν γεράσουν, τα παιδιά τους θα τους ξεφορτωθούν με τον ίδιο τρόπο.   Μια ενδιαφέρουσα προσωπικότητα της γειτονιάς μου είναι η Χριστίνα, που έχει το ψιλικατζίδικο. Είναι γατομάνα, όπως και η Χρυσούλα μου. Στο γείσο του μαγαζιού της χτίζουνε φωλιές τα χελιδόνια. Καμιά φορά πέφτει απ' τη φωλιά κανένα βρέφος χελιδονάκι και η Χριστίνα το μαζεύει και το ξανανεβάζει στη φωλιά με μια μεγάλη σκάλα, σαν πυροσβέστης. Επιπλέον, εκτελεί χρέη ταχυδρόμου. Το χαρακτηριστικό της είναι η ευγένεια, τα ζεστά μάτια και τα μαύρα ρούχα.      

Δημήτρης Κυριαζής 12.10.2016

Πηγή: www.lifo.gr

---